15 januari 2024 – Trip to Japan: Tokyo Girl!
A message in English this time (for our Japanese friends). Last year was a very intense year for me. I recorded and released so much music: five ‘double sided’ singles under the name Tweelingen and my sixth album Schaduwrijm. Aside from that I did quite a few shows. The highlight of these was my album presentation in the Mascini Theater in Amsterdam. I enjoyed it so much and all those experiences made me a better guitarist, singer and person.
Late night parties
Right after my last show at the end of last summer I felt I needed a break from it so badly… The constant planning, rehearsing, posting, performing, being strict on myself, showing discipline… To constantly operate on such level takes me a lot of energy and only when it was all done I felt how hard I have been working all the time and the ‘great break’ started. I didn’t touch my guitar for quite some time and for months I didn’t sing of play Earial songs. I strongly felt the need to take care of myself and give myself rewards for what I archieved in the past year. That meant planning trips with Katja, seeing friends, upgrading my recording studio, going to late night parties without thinking about my voice, taking care of the house and – very important – doing things I want that don’t have any deadline or goal. And yes: sometimes I even sat with a guitar, playing useless stuff on the couch while watching a cat docu on Netflix. I accidentally wrote a song like this… To go through life a bit slower felt very weird and to be honest: I feel lke I have been on a break forever, but in the end it’s only been a few months, so it’s not that bad I guess.
Fresh start
One of the small projects I have been working on in the last months was a cover song called Tokyo Girl and I needed space in my head to learn this song properly, so the big break was the perfect time for that. I call this my fresh start of the new year, where I’m planning to do lots of Earial-related stuff. To celebrate this, as a first deed I present to you a cover song I recorded: Tokyo Girl! You can check it out on YouTube or my Bandcamp page.
I also want to tell you the related story about how and why this song came into my life. So enjoy and see you soon on stage or online!
The Tokyo Girl story
A while ago my friend David introduced me to the album Triangle from the Japanese pop band Perfume and I was completely blown away when I heard it! It sounds so new and futuristic! I never heard so much positive energy in music before, which made me realise I discovered something very special!
Soon after that I bought all Perfume albums and listened to them one after the other, emerging myself in their fresh sounding electronic beats, catchy songwriting and the melodic and dreamy vocals of the three front women A~chan, Kashiyuka and Nocchi.
As I was listening I started fantasizing about how their songs would sound if they were stripped of all electronic elements and if they were played on just an acoustic guitar with vocals. That’s why I came up with the idea that it would be an amazing experiment to completely change the style of a Perfume song: from a full j-pop dance experience to an indie/alternative acoustic song. I decided to pick the extremely catchy song Tokyo Girl, from the album Future Pop.
Before I started recording I thought it would be wise to learn what the song was actually about, so I knew what I was singing about. The title of course gives it away a bit, but I realised I chose a song about a happy girl in Tokyo and suddenly felt silly singing this as a 44 old man. What could I do? Call it Tokyo Guy instead? But I had done so much work for this song already that I decided to just go on with my plan and leave things unchanged. I hope my interpretation of this song shows how good Perfume’s songs are, no matter the musical style.
And more importantly: I challenge the band to do an all acoustic tour, with smaller and intimate stage setting and a live band. Because I think it will show a completely different side of the trio and of the songs, that is much worth seeing and hearing!
At least you won’t have to find a guitarist for that, because I will gladly make the acoustic arrangements and be your guitarist on stage. So A~chan, Kashiyuka and Nocchi: let me know if you and your team are up to that! It will be an awesome adventure!
@prfm_official @YasutakaNakata #Yasutaka Nakata @a_chan.prfm_p000001 @kashiyuka.prfm_p00003 @nocchi.prfm_p000002 #YasutakaNakata #a_chan.prfm_p000001 #kashiyuka.prfm_p00003 #nocchi.prfm_p000002
23 juni 2023 – Tweelingen 5: R018584
Als onderdeel van de reeks Tweelingen verscheen vandaag deel 5: R018584! Een ode aan de gitaar is onmisbaar voor elke gitarist. Inclusief interview!
19 mei 2023 – Tweelingen 4: Wees blij dat het leven geen zin heeft
Vandaag verscheen deel 4 van de vijfdelige reeks ‘Tweelingen’! Beluister de nieuwe akoestische versie, de geheel nieuw opgenomen bandversie en het interview hieronder!
10 april 2023 – Clip Nachtlicht
Van het album Schaduwrijm verscheen vandaag de eerste clip!
22 maart 2023 – Schaduwrijm is er!
Met trots presenteer ik hieronder m’n vijfde album: Schaduwrijm! Veel luisterplezier!
13 maart januari 2023 – Tweelingen 3: Privéroest
Onlangs verscheen deel 3 van de reeks ‘Tweelingen’! Beluister van ‘Privéroest’ de nieuwe akoestische versie, de geremasterde bandversie en het interview hieronder!
21 januari 2023 – Tweelingen 2: Serenade op de radio
Gisteren verscheen deel 2 van de reeks ‘Tweelingen’! Beluister van ‘Serenade op de radio’ de nieuwe akoestische versie, de geremasterde bandversie en het interview hieronder!
8 januari 2023 – Tweelingen 1: Joodse droom
In het kader van de vijfdelige reeks ‘Tweelingen’ verschijnt vandaag de eerste single: ‘Joodse droom’!
Twee tracks + interview!
21 november 2022 – Tweelingen & Schaduwrijm
De afgelopen weken heb ik hard gewerkt aan de afronding van nieuw materiaal en de bijbehorende extra’s die ik in december en begin 2023 wil uitbrengen. De komende maanden wil ik vooral veel optreden om alvast te laten horen wat er gaat komen: een vijfdelige singlereeks, genaamd Tweelingen en een nieuw album Schaduwrijm, inclusief extra’s zoals interviews, handgeschreven teksten en tablatuur (bladmuziek voor gitaristen).
De vijf singles breng ik uit, omdat ik van de bandversie van sommige nummers inmiddels een andere, geheel akoestische versie speel. Het verschil in dynamiek, stijl en beleving tussen deze twee is groot, maar toch zijn het ‘genetisch’ dezelfde liedjes en delen ze hetzelfde persoonlijke verhaal, dat in de bijbehorende interviews aan bod komt.
Het album Schaduwrijm bevat tien nieuwe nummers en staat symbool voor de persoon die ik nu ben.
Overzicht van de komende releases:
Tweelingen 1
1. Joodse droom (droomversie)
2. Joodse droom (ontwaakversie)
3. Interview
Tweelingen 2
1. Serenade op de radio (serenadeversie)
2. Serenade op de radio (radioversie)
3. Interview
Tweelingen 3
1. Privéroest (privéversie)
2. Privéroest (roestversie)
3. Interview
Tweelingen 4
1. Wees blij dat het leven geen zin heeft (luwe versie)
2. Wees blij dat het leven geen zin heeft (stormversie)
3. Interview
Tweelingen 5
1. R018584 (Taylorversie)
2. R018584 (Mustangversie)
3. Interview
Schaduwrijm
1. Bevestiging door stilte
2. De feromonen van Laura, Lena en Vera
3. Ulyanovsk
4. Achter glas
5. Noodzakelijk kwaad
6. Nachtlicht
7. Over Het Woud
8. Schreeuw op open zee
9. Drama van de vanzelfsprekendheid
10. Histamine
3 augustus 2022 – Chansons du geduld…
Nu ik de datum van m’n vorige bericht bekijk, schrik ik wel een beetje, omdat het alweer lang geleden is dat ik iets postte! Sinds die tijd ben ik op sociale media ook nogal stil geweest, omdat ik met hele andere dingen bezig was, namelijk het masteren van m’n twintig liedjes en een grote onderhoudsklus aan m’n huis. In de praktijk gaan die twee dingen totaal niet samen, want het lukt me mentaal en fysiek niet om het ene moment golfplaten op m’n garage te monteren of kozijnen te schilderen en het moment vlak daarna op te treden of achter m’n computer zeer nauwkeurig naar audio te luisteren en op basis daarvan beslissingen te maken in complexe software… Dat was vaak frustrerend, maar het einde is in zicht!
Alle nummers zijn nu gemasterd en onlangs heb ik ze in de trein naar Parijs voor een laatste controle op m’n oordopjes beluisterd om te controleren of ze daar ook goed klinken. Dat bleek niet echt het geval, omdat bij alle liedjes de zangpartijen wat op de achtergrond stonden en er niet mooi op de voorgrond zoals in m’n studio te horen is. Vreemd hoe dat werkt… Met al het andere was ik tevreden. De afgelopen dagen ben ik dus bezig geweest om de zang te corrigeren door alle projecten weer te openen, de verandering door te voeren en alles weer te exporteren naar wav en mp3. Dat is een dodelijk saaie klus om bij zoveel nummers te doen, maar wel nodig om volkomen tevreden te zijn met wat ik heb opgenomen.
M’n liedjes komen zo langzamerhand m’n neus uit en het liefst zou ik de opnames een paar jaar niet meer horen, maar ook deze laatste aanpassing moet ik wederom nauwkeurig beluisteren om te controleren of ik niets te veel of te weinig heb aangepast. Als ze eenmaal goed zijn, ga ik foto’s maken voor het artwork, een definitieve titel bedenken voor het album en dan eindelijk OPTREDEN!
5 november 2021 – Hell month
Het komt erop neer dat ik nu vrijwel elke vrije avond naar getallen, grafiekjes, lijnen en draaiknoppen kijk op een scherm en de gitaar en zang die ik heb opgenomen eindeloos herhaal om steeds de verschillen te horen in de instellingen die ik zo optimaal mogelijk maak. Dat doe ik dan urenlang en daarna ga ik slapen. Rock ’n roll…
Omdat het in deze fase onmogelijk is om nu stoere verhalen over live shows te vertellen en te pronken met foto’s van exotische podia, ga ik jullie vertellen wat er allemaal voor nodig is om daar te komen. Als ík daar doorheen moet; jullie – mijn trouwe fans – ook! Dus get ready for technical shit!
Tijdens de afgelopen zomer heb ik mezelf opgesloten in m’n studio om alle zangpartijen op te nemen van de 16 nummers waaraan ik nu werk, dus geen alcohol, vroeg slapen, fit blijven en zoveel mogelijk zingen, totdat ik mentaal of fysiek bezwijk. Vijf weken lang vier dagen per week ben ik van 12.00 tot 23.30 uur tot het uiterste gegaan om de identiteit van m’n nummers qua zang zo eerlijk en precies mogelijk vast te leggen. Nog nooit heb ik zo veel van mezelf gevraagd als bij deze studiosessies, want verschuilen kan niet met maar één gitaar en een stem. Elk detail is hoorbaar en dat is precies wat ik ook wilde.
In die periode dacht ik aan helemaal niets anders dan OPNEMEN! OPNEMEN! OPNEMEN! Zelfs naar de wc gaan voelde als een brute onderbreking van wat ik aan het doen was. Boodschappen doen deed ik dan snel ’s ochtends na m’n ontbijt om daarna zoveel mogelijk tijd over te houden in de studio. Na een paar weken kwam ik met dit ritme in een soort flow, waarin ik heel productief was en heel veel kon doen. Het voelde alsof ik even niet met de maatschappij meedeed. Nóg minder dan gewoonlijk in elk geval… Toen ik het laatste stukje had ingezongen, verkeerde ik op de dagen daarna nog in een soort roes: iemand leek de stekker eruit te hebben getrokken, terwijl ik nog volledig in de startblokken stond. “Ja Steef, het is écht klaar”, moest ik steeds tegen mezelf zeggen.
Later merkte ik pas hoe ver ik was gegaan, want ik had veel moeite om mentaal en fysiek tot rust te komen, maar het was het volkómen waard! Ik ben onverwacht erg tevreden over het resultaat en trots als een pauw dat ik dit helemaal alleen voor elkaar heb gekregen. Waar ik vooral erg blij mee ben, is dat ik geen enkele concessie heb gedaan; daar was veel zelfdiscipline voor nodig, wat soms uit de meest onbereikbare atoom van m’n kleine teen moest komen.
The technical shit
Nu alles was opgenomen, ben ik een paar weken geleden begonnen met de volgende stap in de productie van m’n album: het mixen. Voor de leken: bij het mixen beluister ik alles wat ik heb opgenomen intensief, zoek en verwijder ik de kwalijke frequenties en versterk ik de gewenste frequenties (equalization/EQ’en) en zet ik de partijen qua volume in de juiste verhouding met elkaar. Daarnaast verwijder ik de ongewenste pieken in het volume en versterk ik volumedipjes (compressie). Als derde stap ontwerp ik voor elke nummer een specifieke galm (reverb).
Het ligt natuurlijk aan de soort muziek die je maakt en aan je eigen smaak, maar als je nu ter plekke wilt ervaren wat bijvoorbeeld het verschil is tussen een onge-EQ’d nummer en een ge-EQ’d nummer, kun je ervan uitgaan dat het ongemixt klinkt alsof je praat met je hand op je mond en het gemixt klinkt zonder hand op je mond. Best een groot verschil, toch?
Omdat ik elke gitaarpartij op drie manieren heb opgenomen (twee microfoons en een directe line out), bevat elk nummer drie gitaarpartijen. Je kunt je voorstellen, dat als je voor elk van die partijen heel precies een EQ, compressie en reverb ontwerpt, je het geluid van het nummer gigantisch kunt verbeteren! Of verprutsen natuurlijk… Om dit voor alle nummers en partijen te doen, is monnikenwerk, maar op de een of andere manier gedij ik daar goed bij. Ik houd er juist van om lang aan grote projecten te werken, zodat ik daarna kan genieten van het resultaat.
Het mixen duurt dus nog wel even, maar het gaat erg goed! Als dat klaar is, is de volgende stap het masteren, dan het artwork, het uitbrengen, promoten, optredens boeken en dan eindelijk… de stoere verhalen en exotische podia!
31 oktober 2020 – Zwaaien naar de spiegel
Een paar weken geleden besloot ik het ‘bio’-gedeelte van deze website te herschrijven, omdat ik hem wat klinisch en saai vind. Ik dacht: ‘Laat ik het nu eens goed aanpakken!’, dus dacht ik na over waar het verhaal precies moest beginnen. Al snel wist ik dat dat 1994 moest zijn en begon ik te schrijven.
Toen ik eenmaal bezig was, stopte het schrijven maar niet, waardoor ik na een paar weken uiteindelijk niet een nieuwe, korte bio had geschreven, maar een muzikale autobiografie van ruim twaalfduizend woorden! Alleen tekst vond ik wat karig, dus besloot ik diep te graven in m’n harde schijf en het verhaal te illustreren met persoonlijke foto’s en films. Daarna besloot ik dat er van het geheel ook een luisterversie moest komen, zodat tijdens elke ervaring de juiste muziek te horen zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan: ik nam het hele verhaal in één keer op en zette er diverse vergeten demo’s, eerste opnames en recente muziek onder en daarnaast nummers van bands waarbij ik korte of langer tijd heb gespeeld.
Ja, ik geef toe dat ik mezelf hiermee een beetje heb laten gaan, maar wat geeft het! Het is eruit en staat nu op papier. ‘Zwaaien naar de spiegel’ beschrijft mijn muzikale ervaringen met bands en muziekprojecten van 1994 tot en met vandaag en is hier vanaf nu te lezen en te horen!
Ga naar leesversie | download pdf | ga naar luisterversie (op verzoek)
6 juni 2020 – Ulyanovsk
Ongeveer tien jaar geleden liep ik op een stille zomermiddag een gitaarwinkel in Alkmaar binnen en hoorde ik daar iemand op een akoestische gitaar spelen. Ik kon niet helemaal thuisbrengen waarom ik het zo fantastisch mooi vond klinken, dus liep ik niet al te opvallend, maar met een lichaam vervuld van emotionele explosies, in de richting van het geluid. Daar zat een medewerker van de winkel op z’n saaie dag de tijd te doden met een akoestische gitaar die hij in een heel klein gitaarversterkertje had geplugd. Ik snapte totaal niet hoe dat gigantische geluid daardoor werd voortgebracht, dus gaf ik de beste man met een ondertoon van jaloezie diverse complimenten over z’n geluid. Hij liet me zien dat hij een Fishman-versterker gebruikte met een Taylor Baritone-gitaar. Van beide had ik nog nooit gehoord en op dat moment had ik zelfs nog geen goede versterker om mijn huidige akoestische gitaar (een Taylor 214 uit 2004) mee te versterken. De Baritone-gitaar in kwestie was tweeëneenhalve toon lager gestemd dan een normale gitaar en had ook nog eens acht snaren in plaats van zes. Een gitaar die je in je buik voelt door de prachtige bastonen.
Het is moeilijk uit te leggen, maar op dat moment wist ik dat ik zo wilde klinken als wat ik hoorde in de winkel en ik kende ook helemaal niemand met zo’n gitaargeluid. Ik moest en zou dus de eerste worden! Zo’n moment moet je nooit onderschatten, want dat gevoel is misschien wel zo sterk als het gevoel dat je hebt bij je eerste verliefdheid, of op het moment dat je voor het eerst huilt bij mooie muziek. De realiteit was dat ik student was en met veel moeite geld had gespaard voor de gitaar die ik nu had en van een versterker was absoluut geen sprake, want dat kon ik niet betalen.
Een pakje snaren rijker liep ik gehypnotiseerd weer de winkel uit en had ik er twee totaal onbereikbare dromen bij. Niet veel later kocht ik de versterker; ‘Ach, geld moet rollen en het leven is te kort om je dit soort belangrijke, nee: noodzakelijke, aankopen te laten dwarsbomen.’, waren mijn argumenten. Geen speld tussen te krijgen, vind ik. De gitaar was vier keer duurder dan de versterker, dus accepteerde ik volkomen dat dat iets was voor als ik gepensioneerd was.
Katja is goed in het planten van minuscule zaadjes in mijn hersenen. Met één opmerking kan ze principes die ik vanaf m’n geboorte meedraag, omverwerpen. Ik geef dat niet toe op de momenten dat dat gebeurt, want dan ga ik natuurlijk vol tegen haar in. Maar in bed, voor het slapen, als ik de dag voor mezelf aan het analyseren en categoriseren ben, geef ik haar gelijk en maak ik op basis daarvan wel eens belangrijke beslissingen.
Heel lang heb ik niet gedacht aan het moment van de gitaarwinkel, tot het moment dat ik tien jaar na het winkelmoment naar m’n gitaarverzameling keek en dacht: ‘Ja, nu is het compleet!’. Was dat eigenlijk wel zo? Ik voelde dat ergens in m’n achterhoofd mijn verboden liefde nog verscholen zat. Vanaf dat moment wist ik dat de jacht geopend was, alleen waar vind je zo’n ding? Het was inmiddels vijftien jaar later en het model zal vast allang uit productie genomen zijn, dacht ik. De koorts en bezetenheid zorgen er op dat soort momenten voor dat ik een paar weken aan niets anders kan denken dan mijn nieuwe liefde. Ik slaap dan ook letterlijk in van het beeld van de gitaar en het artistieke geluk en dat het me gaat geven als muzikant en dat ik daarmee een missend element van m’n identiteit heb gevonden. Een heerlijk vooruitzicht om in op te gaan. Met een goede vriend ben ik op zo’n zelfde mooie zomermiddag naar de kust gegaan (alleen daar was ze nog aanwezig) om haar voor het eerst na al die tijd weer aan te raken en te bespelen. Allerlei gevoelens spookten door m’n lijf: onzekerheid, spanning, opwinding, schuld. Het was een fantastisch moment en het uitzonderlijke instrument heb ik niet veel later daarna mee naar huis genomen.
De bijzondere eigenschappen van deze specifieke gitaar geven me als liedjesschrijver toegang tot een geheel nieuw palet aan geluiden en ervaringen die normale gitaren niet kennen en waar ik me maar wat graag mee onderscheid als muzikant! Het voelt en klinkt alsof ik in een nog niet ontdekte taal gitaar speel en de afgelopen maanden heb ik met veel passie gewerkt aan twee nummers die ik speciaal geschreven heb voor dit instrument. Het eerste van de twee ‘Ulyanovsk’ kun je hierboven beluisteren en de tweede volgt, zodra ik er een titel voor heb bedacht. Beide nummers betekenen veel voor me, omdat ze gaan over Rusland en over de manier waarop m’n karakter botst met vanzelfsprekendheden in de samenleving.
Door het schrijven van de twee liedteksten heb ik mezelf al op twee gebieden veel gemoedsrust kunnen geven, omdat alle bijbehorende emoties nu een plek hebben gekregen in twee liedjes waar ik ontzettend trots op ben. Dat was nooit gelukt zonder stoute schoenen en m’n nieuwe gitaar.
20 april 2019 – Steve’s Guitar Stories | nieuw album | UvA
Al ruim vijftien jaar heb ik de ambitie om docent op een hbo te worden en om dat doel te bereiken, is het nodig dat ik een masterstudie doe van in elk geval twee jaar, zodat ik de juiste papieren heb om te starten met solliciteren. Nu ben ik de afgelopen jaren non-stop intensief bezig geweest met diverse bands en muzikale projecten, waardoor ik nooit de juiste mindset had om aan de studie te beginnen.
Dit jaar was dat anders: na een druk jaar waarin ik veel soloshows deed en een periode met de band Maggie Brown optrad, kwam ik op het punt dat ik klaar was mezelf in te schrijven voor de master ‘Nederlands als tweede taal en meertaligheid’ aan de UvA. Tsja, als ik het nu niet doe, doe ik het nooit, dacht ik. En om m’n baan interessant te houden, is het wel echt hard nodig dat ik deze stap zet. Ik besefte maar al te goed dat het te zwaar zou zijn om dan ook nog m’n hoofd te houden bij het uitdenken van clips, schrijven van complexe songteksten en regelen van optredens, dus veel muzikale vooruitgang zou ik niet kunnen maken.
Met een dubbel gevoel startte ik daarom in september in de schoolbanken en ik had gelijk: het is te zwaar om er een band bij te hebben en m’n nieuwe album af te maken. Alle vakken heb ik tot nu toe gehaald met meestal heel mooie cijfers en muzikaal staat de boel dus op een waakvlammetje.
Toch betrap ik me erop dat ik stiekem begin te wennen aan het studieritme en efficiënt kan omgaan met m’n schaarse vrije tijd, waardoor ik toch langzaam maar zeker muzikale escapades maak. Zo ben ik inmiddels de trotse eigenaar van m’n droomgitaar (hier later meer over), ben ik aan het filmen geslagen om verhalen over m’n gitaren te vertellen. Voor m’n werk was het namelijk nodig om filmpjes te maken, dus dan maar meteen m’n gitaarverhalen erachteraan! En omdat ik 99.9% van de tijd een gitaar vast heb als ik op de bank zit, heb ik de basis kunnen leggen van verschillende nieuwe Earial-liedjes. Als ik ze bij elkaar optel, sta ik nu op zeven, waarvan ik er eerder al drie heb opgenomen voor het nieuwe album. Dat wordt trouwens volledig akoestisch, met één stem en één gitaar en misschien wat smokkelen.
Wat ik ontzettend mis, is het samen spelen met muzikanten, maar ik weet zeker dat ik daar zo snel mogelijk weer aan begin als de zwaarste studietijd erop zit. Ik kan dus niet wachten weer op het podium te staan met een band, maar ook solo als Earial; alleen ‘even snel’ die master er doorheen jagen, dan kan ik weer verder.
Omdat ik op m’n vrije avonden toch wil ontsnappen aan het drukke studieritme, heb ik een paar weken geleden de eerste aflevering opgenomen van een reeks van ‘guitar stories’, waarin steeds een van m’n gitaren centraal staat. Al een tijdje had ik het idee om de onzichtbare, emotionele waarde van gitaren bloot te leggen en m’n persoonlijke verhalen erbij te vertellen. Hier dus de eerste aflevering, die in het teken staat van m’n wereldvreemdheid
Veel plezier,
Steven
25 augustus 2018 – Reverb-junkie
Een paar weken geleden ontdekte ik per toeval dat de deur van een enorme loods bij mij in de buurt per ongeluk open stond, dus natuurlijk móést ik naar even binnen. Meteen kreeg ik een idee voor de beelden van een clipje van één van m’n nieuwe nummers: ‘Nachtlicht’, dus afgelopen vrijdag heb ik die met een goede vriend daar opgenomen. Gelukkig was de deur nog open. Hoe het geworden is, zie je binnenkort!
Stiekem vond ik de enorme galm (vier seconden!) van de ruimte het leukste van die dag; dat moest en zou deze reverb-junkie dus gebruiken, daarom heb ik na de opnames van het clipje een ander nummer live opgenomen: ‘Wees blij dat het leven geen zin heeft’. Puur voor de galmkick!
De oorspronkelijke versie van dit nummer staat op het album ‘De Geest Te Voet – Het Lichaam Te Paard’ (2009) en klinkt totaal anders dan de akoestische versie die ik vrijdag opnam.
Voor de gelegenheid hieronder de twee versies, zodat je het verschil kunt horen.
4 april 2018 – Uitbreiding!
Gisteren heb ik besloten dit nummer toe te voegen aan m’n live show. In juni speel ik hem in Alkmaar. Zie Shows!
24 maart 2018
Dit jaar gaat het eindelijk zoals ik wil: regelmatig optreden en in m’n eigen tempo schrijven aan nieuw materiaal.
Groters
M’n vorige albums heb ik steeds opgenomen met het idee dat een volledige band de nummers zal spelen en dat m’n akoestsche gitaar altijd onderdeel moet zijn van iets ‘groters’. Dat ging met de band maar een paar jaar goed, dus dat was geen langetermijnoplossing.
Verschillende andere formaties, frustrerende audities en een koophuis hebben m’n verstand dan toch eindelijk doen laten werken, waardoor ik m’n akoestische gitaar nu totaal anders benader: dat ene instrument plus zang IS juist dat ‘groters’. Tsja, het heeft me ruim twee jaar gekost om dat inzicht te verkrijgen, maar het voelt alsof er een last van me af is gevallen. Dus weg tweede stemmen, bas, drums en keyboards: vanaf nu, lieve luisteraars, laat ik jullie alleen nog maar een minimale muzikale versie van mezelf horen.
Vingers
M’n huidige liedjes klinken dus anders dan de meeste opnames op m’n Bandcamp en Soundcloud, omdat m’n nieuwe nummers alleen bestaan uit akoestische gitaar en zang. Ik had verwacht dat ik daar snel op zou zijn uitgekeken, maar dat is niet zo: m’n speelstijl is juist verbeterd en veranderd. Ik speel alleen nog met vingers in plaats van met plectrum, wat m’n nummers warmer doet klinken. De partijen die ik speel, zijn nu ook vaak complexer en genuanceerder dan m’n vorige partijen; daar ben ik heel trots op.
Intiem en authentiek
De afgelopen maanden heb ik de gitaarpartijen van een aantal nieuwe nummers opgenomen, maar ik heb ook eerder werk vertaald naar m’n huidige stijl, waarin de akoestische gitaar veel beter tot z’n recht komt. M’n bestaande nummers vind ik daardoor intiemer en authentieker klinken. De komende maanden zal ik wat nummers online zetten, zodat je het verschil kunt horen tussen de oorspronkelijke bandversie en de nu-weet-ik-hoe-het-moetversie.
Albumpersoon
Of ik m’n nieuwe liedjes als album of single online zet, weet ik nog niet. Zelf ben ik een albumpersoon en vind ik een album een mooi medium om je nieuwe ik te presenteren met artwork en al. Ja, ik ben er dus al uit!
Deze week heb ik voor nieuw artwork nog geëxperimenteerd met een beamer en andere lichteffecten. Victoria is voor m’n gevoel alweer oud nieuws, dus gaat het weer kriebelen om het uiterlijk te vernieuwen. Ook wil ik in de toekomst hier meer van dit soort verhaaltjes schrijven, al is het alleen maar om de vele gedachten die ik heb een plek te geven. De tekst van m’n liedjes is daarvoor vaak te kort!
Veel goeds,
– Steven
15 januari 2018 – Sound From Underground groot succes!
Gisteren vond de eerste editie van ‘Sound From Underground’ plaats in Zaandam en het was een groot succes! Wát een sfeer en wát een positieve reacties! Alle lof aan de muzikanten en het enthousiaste publiek! Bekijk foto’s.
Dit door mijzelf georganiseerde evenement in Zaandam bestond uit drie acts en door de kleine afstand tussen de artiest en het publiek ontstond een intieme en respectvolle sfeer.
Dat smaakt naar meer. Editie 2, here we come!
3 september 2016 – Teaser: Het gevoel van Victoria
4 augustus 2016
Na twintig maanden schrijven en opnemen van gitaren, zang en drums, herschrijven en schrappen van teksten, tientallen luistersessies, heel veel mierenneuken en ohja: een enorme verhuizing, ben ik vandaag eindelijk klaar met het mixen van m’n nieuwe album! Nu masteren (voor de leken: nóg meer mierenneuken) en het artwork in orde maken. Blijf gestemd voor de digitale release deze zomer!
13 april 2016 – Studionieuws!
1 december 2015
Buiten is het regenachtig of grijs en koud. ’s Avonds is het vooral stil en kruip ik onder de grond om (met Alaska als toeschouwster) in gedimd licht de recentste puzzel van ongeveer vier minuten op te lossen.
Het ontspant, verdiept en confronteert me vooral met mezelf.
Zomer 2016 het vijfde hoofdstuk!
Foto: Frogs & Bears
2 januari 2015 – Het Proces Bij Daglicht
Het nieuwe jaar begint hier goed, want hij is er eindelijk: het nieuwe album ‘Het Proces Bij Daglicht’! Koop hem in digipack of luister/download op onder andere Spotify en iTunes!
15 oktober 2014 – Drie Vrouwen En Een Man
Geïnspireerd op het schilderij ‘De Koppelaarster‘ (1625) van Gerard van Honthorst floepte het volgende nummer er zomaar uit. Kijk vooral ook op artrocks.nl voor meer mensen die zich laten inspireren door kunst.
18 september 2013 – Binnenkort een clip; nu alvast een teaser…
Beste volgers,
Earial speelt binnenkort haar laatste paar optredens met de huidige bezetting. Dat hebben we kortgeleden unaniem besloten. Dat betekent natuurlijk niet dat jullie van ons af zijn: Steven en Claudio gaan namelijk met nieuwe leden verder; Jeffrey en Maurice zullen elk hun eigen weg vervolgen. Een mooie gelegenheid om ons deze en volgende maand in de huidige samenstelling uit te zwaaien bij één van onze drie shows!
Je melden voor auditie mag natuurlijk ook.
17 juli 2014
Vanavond bandfoto’s gemaakt voor het artwork van het nieuwe Earial-album. Ja, hij komt er écht aan!
28 maart 2014 – Buttons!
Binnenkort in de Earial-shop: handgemaakt door Frogs & Bears!
28 februari 2014 – Radio-interview ‘Donkey Pop’
Op 28 februari was onderstaand interview met Steven te horen op Donkey Pop.